سرود قلب ها ، زیبا ، تاثیرگذار و کمی کلیشه ای

از همان دقایق آغازین داستان ، بیننده بلافاصله تحت تاثیر فضای فانتزی فیلم قرار می گیرد . اثر جدید تیم سازنده انیمیشن آنوها ، گلهایی که آن روز دیدیم ، فضایی افسانه ای دارد ولی به نوعی رئالیسم تند و منحصر به فرد پایبند است و به زیبایی میان لحظات تلخ داستان با لحظات آرام و دلنشینش تعادل برقرار می کند . اگرچه پایان فیلم کمی کلیشه ای است ، اما داستان آن بسیار قوی ، زیبا و تاثیر گذار است. داستان دختری که می آموزد چگونه ندای قلبش را پیدا کند .
فیلم با تصویری از شخصیت جونآغاز می شود . دختر بچه ای که در حال رویا پردازیست و شیفته ی قصری در بالای تپه ای در آن نزدیکی شده است . در همان حال پدرش را با زنی غریبه در حال رانندگی و دورشدن از قصر می بیند و با هیجان به مادرش می گوید ، پدر مانند شاهزاده ایست که از قصرش بیرون می رود . آن قصر در واقع هتلی مخصوص عشاق است. پدر و مادر جون از یکدیگر جدا شده اند و پدرش به اوگفته که مقصر تمام این اتفاقات ناگوار جون است. چون به عقیده پدرش او نمونه یک ادم پرحرف است . کمی بعد جون را می بینیم که در تپه پرسه می زند و با تخم مرغی جادویی و سخنگو روبرو می شود. او نمی خواهد کس دیگری را هم با حرف هایش آزار دهد و از تخم مرغ تقاضا می کندکه قدرت سخن گفتن را از او بگیرد . ” مراقب باش چه آرزویی می کنی ” ، آغازی دردناک و تاثیر گذار مانند ضربه سخت ساطور . ترکیب عنصری جادویی با نا امیدی و یاس کودک ، داستان سرود قلب ها را بسیار غنی و جذاب می کند.
حدود ۱۰ سال از آن اتفاق می گذرد . و جون حالا دیگر هرگز صحبت نمی کند . معلم خانگی اش او و سه نفر دیگر را به تکلیفی خارج از محیط مدرسه می فرستد تا بتوانند توانایی های خود را باز یابند. جون برای نشان دادن تنفرش از این تکلیف ، در مقابل چشمان حیرت زده حاضرین در کلاس سعی می کند خود را به طرز دردناکی خفه کند. نفرین تخم مرغ بسیار سخت و بد خواهانه بنظر می رسد و دردی که جون آشکارا حس می کند ، بیننده را ناخودآگاه به دلسوزی وا می دارد. اگرچه او در دام نفرینی خیالی و غیر واقعی قرار دارد ، مشکلاتش واقعی بنظر می رسند. و بیننده احساس یاس او را کاملا درک می کند .

جون بطور اتفاقی ، صدای ساگامی ، پسری که مانند او به این تکلیف اجباری فرستاده شده است را می شوند . ساگامی آوازی درباره تخم مرغ ها می خواند . جون با این تصور که پسرک از راز درون او باخبر است بلافاصله به طرفش حمله می کند . وقتی جون ماجرای نفرین دوران کودکی اش را از طریق پیامی متنی به او می گوید ، پسرک تحت تاثیر قرار گرفته و با او ابراز همدردی می کند . در ذهن رویا پرداز جون ، ساگامی به شکل یک شاهزاده نجات دهنده ، نقش می بندد و دوستی اش با او سبب بهبود روابطش با دیگران می شود . با اینکه هنوز نمی تواند صحبت کند بسیار سر زنده تر از قبل به نظر می رسد. عکس العمل هایش حالا بسیار زیبا تر هستند و آرامش دلنشینی را در مقابل صحنه هایی که بیننده را گاهی اوقات تا سر حد گریه کردن پیش می برد ، به ارمغان می اورد.

در ادامه داستان ساگامی به جون پیشنهاد می دهد که به جای صحبت با آواز خواندن احساسات خود را بیان کند . جون موفق می شود و ما این احساس پیروزی ناب را هنگامی که صدایش را پیدا می کند ، می بینیم. اما این پیروزی ، تبدیل به نقطه ای ساکن و بدون پیشرفت در داستان می شود. معلم و همکلاسی هایش قبول می کنندکه آهنگی بر روی آنچه جون از تجربیات زندگی اش نوشته است ، بسازند و این فضای ، امیدوار کننده و فانتزی در عین حال غم انگیز و واقعی داستان را متعادل می کند. اگرچه در ادامه نسبت به بیان این نکته که ابراز احساسات درونی انسان بسیار مهم است کمی زیاده روی می کند. سخنان ساگامی خطاب به جون مبنی بر اینکه او هم در بیان احساساتش مشکل دارد ، کمی زائد بنظر می رسد. از این جهت که در واقع او نوعی آینه برای شخصیت جون به حساب می آید. این فیلم درباره اهمیت ابراز احساسات درونی آدمهاست. اما تاثیر بیشتری داشت اگر بعضی حرف ها را ناگفته رها می کرد و اجازه می داد داستان خود به انتقال این مفهوم بپردازد.

با این وجود ، فیلم سرود قلبها ، اثری زیباست . پیامی کلی که درباره دلواپسی ها و اندیشه های جون به ما منتقل می کند، قابل ستایش است. نا توانی او در صحبت کردن و سبب آن ، تصویری بسیار واقعی از تاثیر اضطراب بر روح انسان و اینکه چگونه موجب انزوای او از جامعه اش می شود ، در اختیار بیننده قرار می دهد . اگرچه روند حل شدن مشکل جون در پایان فیلم کمی کلیشه ای است اما دیدن او در حالی که می تواند براحتی صحبت کند بسیار تاثیر گذار است .
همانطور که گفته شد ، پایان فیلم کمی کلیشه ای ، اما هنوز هم زیبا و موثر است. تصاویر انیمیشن به زیبایی طراحی شده اند. با اینکه در بیان پیامش در اواسط فیلم کمی زیاده روی می کند ، آهنگ کلی فیلم به طرزی زیبا ، متعادل و کامل است . به عقیده من ،آنچه تحت موضوع اهمیت ابراز احساسات درونی انسان ها در داستان فیلم به نمایش گذاشته می شود انقدر واضح و قوی است که دیگر نیازی به تکرار آن در دیالوگ های شخصیت های داستان نیست.